Er zitten nog 3 foto´s in een oud fotoalbum van een vakantie ooit naar Bretagne. Ik was 7 en mocht mee op vakantie met mijn vriendinnetje Roosmarie. We gingen 5 weken naar Quiberon, een schiereiland aan de zuidkant van Bretagne. Terwijl ik de foto’s bekijk en mijn herinneringen wakker worden, moet ik denken aan iets wat Eckhart Tolle zich ooit afvroeg: “wat als de foto’s eerder vergaan dan wijzelf”, dat je na 20 jaar in een fotoalbum kijkt en er niks meer te zien is! Op de geluidsopname slaakt Eckhart op dat moment een zucht van verlichting. Geen herinneringen, geen verhaal, niks, ahhh….
Mijn foto’s zijn er nog en daar gaan we dan! Alles komt weer tot leven. Op 1 foto sta ik op een rots, dromerig uit te kijken over de woeste zee. Door het zien van die foto, kan ik de heimwee van 40 jaar geleden ineens weer voelen. Ik wilde daar niet zijn, ik voelde me zo niet op mijn gemak, ik wilde naar huis, 5 weken was een eeuwigheid. Ik was toen al redelijk goed in me terugtrekken uit de wereld. De camping was aan het strand en op het strand was ik. Ik vond gekleurde schelpjes en was daar uren mee zoet. Steeds meer, steeds verder, steeds mooier. Ergens zou de mooiste schelp voor mij klaar liggen. Zo betoverde ik mezelf en beschermde mijn heimweehart.
Grappig om te constateren dat dit nog steeds gebeurt als ik op een strand met schelpen of stenen ben. Ik ben dan ineens weer 7, alleen en op zoek naar de mooiste schelpen die hier natuurlijk op mij hebben liggen wachten. De betovering is direct actief. Verder, verder, oh daar en daar, en achter die rots en…
Die schelpjes van toen ben ik nooit meer ergens tegen gekomen. Ik ben mezelf gaan afvragen of het wel echt zo was of dat mijn mind hier een mooi verhaal van heeft gemaakt in de loop van mijn leven. Kijk, als je heimwee zo groot is, dan zijn mooie schelpjes tenminste nog íets nietwaar? Daar kun je tenminste nog mee thuiskomen. Niemand zit te wachten op een zielig verhaal, toch? Zou ik het allemaal verzonnen hebben?
Deze zomer was ik weer in Bretagne. De BBC zendt de laatste tijd een programma ‘Coast’ uit en in één van de uitzendingen werd de hele kust van Bretagne bezocht. Meteen enthousiast besloten wij om deze zomer ook zo´n tocht te gaan maken. En met dit besluit kwamen ook de oude herinneringen boven drijven.
Wonderlijk hoe dat werkt; ervaringen, gevoelens en gedachten verdwijnen naar een meer onbewuste plek en lijken daar te blijven totdat iets ze weer wakker maakt. Slapend maar niet verdwenen. Nadat we eerst de Noord- en Westkust van Bretagne hadden ontdekt en bewonderd, kwam er ergens van diep een stemmetje wat zei: nu moet je ook naar Quiberon, kijken of je het je nog kunt herinneren. Kijken of er nog wat terug te vinden is van ooit. En dat stemmetje werd een stem en die stem kwam uit mijn mond als een verzoek: “zullen we naar Quiberon gaan?”
Eigenlijk wist ik het wel, er was niet veel meer terug te vinden van mijn ervaring van bijna 40! jaar geleden. Mijn herinnering aan eindeloze stranden waar ik in mijn eentje naar schelpjes zocht, werd niet bevestigd. Mijn ogen kunnen die eindeloze stranden helemaal niet meer zien. Ik zie alleen de drukte en de viezigheid op het strand. En er liggen ook helemaal geen gekleurde schelpjes! Nergens!
We blijven 1 nacht in Quiberon en bespreken ’s avonds bij een wijntje dit gebeuren. Hoe kan het toch dat je zo anders gaat kijken in je leven. Is het goed om herinneringen weer wakker te maken of juist niet? Ik kom tot een soort van besluit dat het niet zo’n goed idee is om herinneringen weer wakker te maken in de werkelijkheid van NU. Ik vermoed dat het wel kan als je helemaal geen verwachtingen hebt, maar ik zat boordevol verwachtingen (en hoop op bewijs van…, ja van wat eigenlijk?)
Als we het schiereiland Quiberon weer verlaten, stop ik toch nog even de auto, stap uit, en loop nog één keer het strand op. Ik word nog één keer 7 en kijk om me heen. Ineens zie ik ze, de gele schelpjes van ooit. Mijn hart springt en ik raap een klein geel schelpje op. Het ligt hier nu naast me op tafel. Het is dus écht gebeurd!
……….Ontroering……….Tranen……….Stilte……….
Er begint zich een vraag te vormen: waar gaat dit eigenlijk allemaal over? En vanuit de stille plek zie en voel ik: ego heeft het weer voor elkaar. Ego heeft bewezen dat het verhaal klopt, ego heeft gelijk. Het vinden van het gele schelpje komt ego verdomd goed uit! Ego heeft bewezen dat er ooit een meisje was met heimwee dat gele schelpjes vond en dat meisje is nu een vrouw van 46 met een ontroerend verhaal over heimwee, alleen zijn, zoeken en vinden en zoeken en niet vinden enz. Ego gebruikt een herinnering om in het NU iemand te zijn. Ego heeft weer een bevestiging voor zijn bestaan. Ego heeft een oud verhaal in een nieuwe jas.
Ai………Au!……….Ach……
Stilte………
Eef Bruggink
1 reacties op “Gele schelpjes”