Levensgrote doodsangst

Een tijdje geleden plaatste een oud collega een berichtje op facebook. Er zat een foto bij van een kopje thee, op een terrasje, met een paar zinnen die gingen over “even bijkomen na een heftige en emotionele week”. Heel gek, ik merkte bij mezelf ineens een vreemd soort nieuwsgierigheid. Ik wilde heel graag weten wat haar week zo heftig en emotioneel had gemaakt. De sensatiebeluste kant in mij werd wakker. Ik ken dat wel van mezelf. Er wordt iets in mij wakker als ik vermoed dat iemand een beetje ongelukkig is. ‘Ohoh’, zeg ik tegen mezelf, ‘dat mág je toch niet denken!’ Maar ja, niks aan te doen, het is er tòch!

En ik laat er ook niet bij. Ik stuur haar via facebook een berichtje om erachter te komen hoe het met haar is. Ik wil het heel graag weten en ik vul in: relatieproblemen, iemand dood….En dan gebeurt het, ze stuurt mij een berichtje terug en in dat berichtje vertelt ze dat een collega afgelopen week is overleden. En ik ken die collega. Het is Eddy. Maar dat was helemáál niet wat ik wilde weten, of waar ik op uit was…..Ik voel een angst zich van mij meester maken. Dat heb ik nog nooit zo gevoeld. De angst kruipt als een zwarte schaduw door mijn lijf. Het begint in mijn buik en klauwt om mijn hart. Ik kan bijna niet meer slikken. Mijn hart slaat als een dolle in die zwarte klauw.

Ik ken Eddy al heel lang maar niet echt goed. Hij was er toen ik bij de Belastingdienst kwam werken en was er nog toen ik daar weer wegging. Hij was altijd vrolijk en opgewekt.
Eddy kreeg een aantal jaren geleden kanker, net als ik. Toen ik ziek werd, kreeg ik een lief kaartje van hem met bemoedigende woorden. Via via kreeg ik vaak zijn lieve groeten en dat vond ik fijn. Eddy had een veel zwaardere behandeling dan ik en toch kon hij het opbrengen om positief te blijven en mij te laten weten dat het heel goed leven was met een stoma, mijn grootste angst.
Ik vind het heel erg dat Eddy nu dood is. Ik had veel aan zijn steun op afstand en zijn dood doet bij mij de moed in mijn schoenen zinken. Hij was het toonbeeld van positief blijven en het beste ervan maken.

Maar het helpt niet, óók als je positief bent, ga je gewoon een keer dood. Ik kan nu heel goed voelen dat The Great Equalizer, zoals de dood ook wel genoemd wordt, echt zo werkt. Allemaal gelijk; mooi, lelijk, ziek, gezond, opgewekt of depressief. We gaan allemaal dood.
Ik troost me met de gedachte dat Eddy niet meer bang hoeft te zijn om dood te gaan. Hij is het nu.
En ik heb me te verhouden met mijn eigen sterfelijkheid zolang ik leef.

Eef Bruggink

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 reacties op “Levensgrote doodsangst”

  1. Hoi Eef, natuurlijk ga je dood. Maar zoek eens uit of de steun van Eddy toch iets van jezelf is. Zoals ik mij jou herinner kan jij goed vertrouwen op je eigen gevoel. Tegen jezelf zeggen ik moet positief zijn is dat een oplossing? Zoek de kracht (rood) in jezelf. Kanjer.

    Dikke kus van Rinus

  2. Laat mij je dan deze keer bemoedigend toespreken, nu Eddie het niet meer kan. Elke keer als je de confrontatie met de angst aangaat, zoals je nu doet door het te verwerken in een column, leer je er meer en meer mee omgaan. Erkennen van die angst, maakt hem uiteindelijk minder eng. Is tenminste mijn ervaring.
    Het ga je goed!