Middelpunten

Ik ben met een vriendin op Texel en we wandelen al pratend door de duinen. De wind is af en toe zo hard dat mijn gedachten ook verwaaien. Tussen de windvlagen door is er een denkstilte in mijn hoofd. Een wonderlijke gewaarwording. En het geeft ruimte. Na een aantal erg drukke weken met veel trainingen en coachingsgesprekken waait nu de drukte uit mijn hoofd en komt er ruimte.

En ik realiseer me hoe ik me deze gewaarwordingen toe-eigen en ik hoor mezelf erover vertellen. De ruimte is eigenlijk alweer verdwenen want ik ben intussen druk bezig met iemand te zijn, met betekenis te geven aan mezelf, aan wat ik ervaar, en hoe ik dat vind en hoe ik dat snap enz.

En dat gebeurt telkens weer omdat ik steeds maar denk dat ik over mijn leven ga, dat ik daar zelf iets in te betekenen heb. Dat ik het centrum ben dat bepaalt hoe het zal lopen. De vriendin herkent dit helemaal en we lachen om het feit dat er in ieder geval tenminste 2 middelpunten van het universum in de duinen van Texel moeten rondlopen.

Terwijl we lopen te middelpunten in de duinen bespreken we dat we lijden aan een bepaalde manier van zelfbelangrijkheid. Niet dat we onszelf altijd maar geweldig vinden. Vaak juist niet. Maar daar zit hem de kneep ook niet. Het zit hem erin dat we steeds maar onszelf als een middelpunt ervaren. Of we ons nou geweldig voelen of helemaal slecht, dat maakt voor het mechanisme niets uit. En dat het ook niet lukt om dat los te laten, want wie laat het dan los?

“Ik heb zin in appeltaart”, zegt de vriendin. “Ik ook” zeg ik. De 2 middelpunten hebben dus zin in taart en zoeken een gezellige strandtent waar deze behoefte bevredigd kan worden. Ik zie mezelf dus steeds als middelpunt van het universum, de hoofdrolspeelster in het toneelstuk. Het leven is het decor waarin ik de hoofdrol speel. Texel is een mooi decor, de vriendin is heel fijn gezelschap maar het draait toch eigenlijk wel om mij…………toch?

Tijdens de appeltaart blaast mijn zelf zich een beetje op door de vriendin deze theorie voor te leggen:

‘We beginnen dit leven als ‘vrij’ bewustzijn en zijn ons daarvan niet bewust. Als we opgroeien, gaan we onszelf als aparte entiteit ervaren. We worden een iemand. En daarmee nemen we definitief afscheid van de onbeperktheid van bewustzijn zelf. Er blijft diep binnen in ons echter een klein vonkje aanwezig, als een vage herinnering. En dat vonkje doet ons steeds maar weer op zoek gaan naar die vrije staat waar we uit voortkomen. Omdat we ergens weten dat dát geluk is. Het lullige is, dat we dat nu wel moeten doen met een IK. Een IK die de herinnering kwijt is en eigenlijk alleen maar kinderlijke ideeën heeft over de ware aard. Dit IK kan wel heel erg goed zoeken naar geluk, maar kan het nooit vinden. Sterker nog, het IK is er de oorzaak van dat het niet gevonden wordt. Om het te vinden, moet het IK aan de kant.’

‘Mooie theorie’ zegt vriendin, ‘helpt het?’  Pfffffffffffff, ego loopt weer leeg. ‘Nee, het helpt geen bal.’ Ik doorzie inmiddels al mijn bewegingen wel. En toch blijf ik een beeld koesteren van mijzelf als middelpunt. En juist dát beeld weerhoudt mij ervan om gewoon te zijn.

Ik verwacht niet dat ik ‘mijn’ zelfbelangrijkheid op korte termijn zal kunnen uitschakelen. Maar ik wil ook niet dat het mij blijft leiden. Mijn benadering is om steeds maar bewust te zijn van mijn middelpunt. Om te blijven kijken naar de bewegingen, te herkennen dat het er is. Soms op de achtergrond en soms zo nadrukkelijk aanwezig. Proberen het een klein beetje te beteugelen als het teveel in de weg gaat zitten omdat het graag aandacht wil of als het zichzelf belangrijker maakt dan anderen.

Als mijn zelfbelangrijkheid de leiding neemt dan verlies ik het contact met wat het leven te bieden heeft. En dat wil ik niet, ik wil heel erg in contact zijn met het leven en daarom houd ik mijn zelfbelangrijkheid in de gaten en probeer de effecten/gevolgen ervan te compenseren of te verkleinen.

We verlaten de strandtent en lopen in stilte. Even geen theorie, geen verhalen,  2 stille middelpunten op Texel.

Uch!

Eef Bruggink