Never ending lijstjes

Ik ben van de actielijstjes. Lijstjes houden me op de been, althans, dat is steeds de aanname die maakt dat ik weer een lijstje maak. Lijstjes hebben een soort van belofte in zich en die belofte maakt dat ik steeds weer nieuwe lijstjes maak.

Ik begin steeds meer last te krijgen van mijn eigen lijstjes dus is het tijd om eens in mijn patroon te duiken.

Terug in de tijd:
Toen ik in het eindexamenjaar van de middelbare school zat, had ik een compleet studieschema aan de muur hangen. Het te bestuderen materiaal in hapklare brokjes geknipt en per dag en per vak een verdeling gemaakt. Het was een poster van 1 bij 2 meter. Een indrukwekkend ding. Als ik eerlijk ben, dan was ik vooral bezig met het steeds bijwerken van het gigantische schema. Er kwamen immers steeds dingen tussen, de waan van de dag had invloed op mijn rigide schema en dus moest ik het steeds weer bijwerken. Druk mee!!!

Aan studeren kwam ik eigenlijk niet meer toe want de perfectie in het aanbrengen van de wijzigingen ging altijd voor.

De laatste tijd merk ik bij mezelf dat ik weer in een dergelijk mechanisme ben terecht gekomen. Dit keer hangt er geen enorm schema aan de muur maar nu heb ik overal lijstjes liggen: boodschappenlijstjes; verdeeld in dagelijkse en wekelijkse, kooplijstjes voor hebbedingetjes, een lijstje voor werkzaamheden in, aan en om het huis, en natuurlijk een IKEA-lijstje, lijstjes met mensen die ik nog moet bellen of mailen……..

Die lijstjes hebben twee belangrijke eigenschappen: ze zijn nooit af, zodra ik iets doorstreep (wat een heerlijk gevoel is 😊), komt er weer een nieuwe actie bij. En, ik ben zó druk met het onderhoud van de lijstjes dat dit onderhoud belangrijker is dan de inhoud van de lijstjes. Soms betrap ik mezelf erop dat ik lijstjes aan het overschrijven ben, in het kader van ‘met een schone lijst beginnen’.

Wat drijft mij nou toch in die lijstjes als ze eigenlijk niet effectief zijn?

Ik voel een diep, diep verlangen om ooit aan het eind van de lijstjes te komen. Want dan……dan kan ik eindelijk………………ja wat eigenlijk? Ik heb geen flauw idee wat ik dan eindelijk kan maar ik voel wel dat het een heel diep verlangen is. Het komt het meest in de buurt bij het ervaren van rust. Niets hoeven, niets doen, gewoon zijn.

Ik kijk nog verder terug in de tijd. Als meisje van 10 was ik bezig met allerlei acties om ervoor te zorgen dat we met zijn allen (het gezin) eindelijk gelukkig zouden zijn. Dat waren we niet en ik dacht dat wanneer ik bijvoorbeeld de keukenkastjes opruimde, het resultaat geluk zou zijn. Ik investeerde er veel in om ervoor te zorgen dat we gelukkig zouden zijn. En dat deed ik door dingen te doen. Hier ontstond het begin van de aanname: ik moet iets doen om gelukkig te kunnen zijn.

Ik schijn zelfs als nòg kleiner meisje bij de overburen van mijn oma veranderingen te hebben aangebracht in de ‘Zondagse kamer’ met de uitleg dat ze het zo veel gezelliger zouden hebben.

Best neurotisch en op een bepaalde manier ook aandoenlijk. Ik zie ineens dat kleine meisje voor me dat zo op zoek is naar geluk en vrede en rust. Ze weet niet hoe ze dat ánders moet bereiken dan door actief te worden. Door eraan te gaan werken.

En wat bepaalt deze aanname mij nog sterk in mijn leven nu. Ik ben nog steeds dat kleine meisje met haar lijstje, drukker met het invullen van de voorwaarden voor het leven dan met het leven zelf.

De zomer waren we in Zuid-Frankrijk bij mijn zus en haar gezin. In een prachtig oud Frans huisje. Niets was praktisch in dit huis. Er waren 83 theepotten maar geen kopjes. Vier hogedrukpannen maar geen bakpannen.

Mijn patroon wilde bijna opstarten. Ik wilde bijna lijstjes gaan maken voor de verhuurders met verbeterpunten en voorstellen. Natuurlijk ingegeven door mijn verlangen dat toekomstige huurders het hier nog fijner zouden hebben. Ik voelde ook sterk de behoefte om alles te herinrichten, het beter te maken.

Maar mijn patroon zette niet door. Ik gaf me over aan deze totaal onpraktische plek. Kon er zelfs de gein wel van inzien. Heerlijk eigenlijk, zo onpraktisch dat ik er blij van werd. Dat was een nieuw gevoel. Geen enkele neiging tot actie kwam er meer door. Dat was heerlijk, eindelijk weer eens helemaal zijn. Dus wat gebeurde er? Lekker zitten, lezen, zwemmen, contact hebben, samen koken, samen eten, wijnen. Het voelde als leven.

De zin waar ik ooit zo allergisch voor was, klopte even helemaal: “het is al goed, en jij bent al goed”.

Nu weer terug van vakantie is de lijstjes-neurose eerlijk gezegd weer op volle stoom. Ik ga een experiment met mezelf aan. Ik ga vandaag niets toevoegen aan de lijstjes…ik ga eens kijken wat er gebeurt als ik geen gehoor geef aan mijn neigingen.

En dan moet ik me toch ook nog even gaan verdiepen in de vraag die mijn lief mij onlangs stelde: ‘wat vermijd je eigenlijk met al die lijstjes van je?’ Een klein beetje kan ik het antwoord al voelen. Ik vind gewoonweg leven behoorlijk eng. Ik ben bang dat ik aan alle kanten te kort schiet, dat er aan mij niets te beleven valt. Mijn lijstjes beschermen me op een fantastische manier.

Lang leve de afleidingsmanoeuvres!
Eef

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

4 reacties op “Never ending lijstjes”

  1. Ha ha, dus jij ook! Er is echt een markt voor to-do-schriftjes. Ik ben nu weer bezig op een kladblokje dat ik kreeg toen ik een nieuwe BH kocht. Mijn lijstjes staan nu onder het logo van “Dessous”, best toepasselijk eigenlijk 🙂

  2. WOUW Eef,

    Dacht dat ik de enige lijstjes maakster was. Eye opener, dat stuk tekst van jou. Het heeft me stevig aan het denken gezet. Ik zit, ik denk , doe verder niks en voel me prima!
    Dank je voor je inspirerende woorden.
    Liefs en knuffels
    Ellen van Galen

  3. auwwwww Eef ,
    Ik heb net weer lijstjes over zitten schrijven in een net nieuw aangeschaft prachtig glanzend To Do schrift.

    Dank prachtig en herkenbaar stuk , x

    ps, Film is idd prachtig ( die heb ik dan weer wel gezien) (-:

    Susan