Soulpainting

Mijn zus Ien mailde me laatst dat ze ging beginnen aan de Kunstacademie in België. Ien is een creatief mens en heeft nog wat tijd over dus daar ontstond haar plan. Het feit dat die opleiding 5 jaar duurt, schrok haar nog een beetje af.  Ik reageerde als een goede coachzus door aan te geven dat ze nu toch nog niet voor die 5 jaar hoefde te kiezen. “ Je kunt toch steeds opnieuw kijken of je het (nog) leuk vindt en dan je keuzes maken?” Dat hielp haar zodanig dat ze het inschrijfformulier meteen op “verzenden” drukte en daarmee was ze opgegeven voor de Kunstacademie.
Ik vond het fijn dat ik haar had kunnen helpen en zat nog zo’n beetje na te voelen. En uit het niets (zo leek het) voelde ik me ook korzelig worden. Ik bleef aandachtig en daar kwam de vraag:
“Waarom schilder jij eigenlijk niet meer Eef Bruggink?” (de toon is behoorlijk scherp). Ik voel me bijna letterlijk krimpen onder het geweld van deze vraag. Ik kan dan ook alleen maar excuses verzinnen en de innerlijke dialoog (nou ja, dialoog, zeg maar kruisverhoor) start op . “Nou, ik heb Move a Mountain nu en ik ben heel druk en weet je wel hoe zwaar dat is, en iedereen gaat maar lekker zitten genieten en leuke dingen doen en ik maar werken, enzoverder………………….”
Nog een keer: “Ja…………dat zal wel, smoesjes genoeg, maar waarom schilder jij niet meer, dat vond je toch zo leuk? Het klinkt al iets uitnodigender en ik zak wat verder in mijn stoel; opstaan en doen alsof deze vraag er niet is, gaat niet helpen.
Ja………..waarom schilder ik eigenlijk niet meer? Ik heb altijd graag getekend, geprutst, getimmerd, geklust. Ik houd van met mijn handen werken, ik vind het fijn om iets tastbaars te creëren. Mijn ziel word blij als ik iets maak. Waarom is dat opgehouden?

Ik loop naar boven. Al twee jaar staat de eerste aanzet van een schilderij naar mij te kijken in mijn studeerkamer, annex atelier, annex wasophanghok, annex rommelhok. Al 2 jaar niet meer geschilderd dus…..Twee jaar geleden een opzet gemaakt met groen. Groen, voor mij een moeilijke kleur om te schilderen. Schijnt iets te maken te hebben met het hartchakra en balans en disbalans. Ik heb al eens eerder een poging ondernomen om een groen schilderij te maken maar wat ik ook deed: het werd uiteindelijk allemaal poep op het doek.

Twee jaar geleden heb ik dus nog een poging gedaan met groen en ben na een paar uur gestopt en nooit meer begonnen. Ik zie nu ook wel dat ik ook hier weer een project van heb gemaakt. In plaats van iets gaan doen wat gewoon fijn of lekker is, wil ik een schilderij maken in een kleur die moeilijk is. Dit blijf ik als een hardnekkig patroon in mezelf tegenkomen. Alles wat moeiteloos gaat, kan niet de moeite zijn! Alles wat moeiteloos gaat, wat leuk is, waar plezier aan is te beleven, wordt uiteindelijk een project. En dat merk ik pas als het plezier eraf is, als ik bang word, als het een moeten wordt. Zo ben ik ook bang geworden voor dat akelige groene schilderij. En daarom heb ik het niet meer aangeraakt. Ik kijk naar het schilderij en realiseer me:

Er was een tijd dat ik minstens een keer per week de kwast ter hand nam en mijn ziel het schilderwerk liet doen. Het was een ontdekken, een spelen, helemaal vrij, geen bedoeling, niet zoveel denkhoofd maar vooral buik. Zielschilderen was ontspanning, ruimte en daar werd ik zo blij van!

Ik loop weer naar beneden, pak mijn laptop en zoek het telefoonnummer van Sabine. Ik ben een jaar of 10 geleden bij Sabine in de leer gegaan en ging daar elke week 2 uur schilderen. Ik heb al een hele tijd geen contact met haar gehad maar nu neem ik weer contact met haar op.

Ja, ze weet nog wie ik ben, en ja, ik MOET echt weer gaan schilderen, en ja, ze geeft nog les en wanneer ga ik komen?

Dus: gisteren ben ik weer gaan schilderen bij Sabine. Het groene gevaar in de auto en bij haar op de ezel gezet. Het was eng om weer een kwast aan te raken en me weer te verbinden met dit groene geval. Het duurde een uur (waarin veel “ik kan het niet meer” en “O God, Sabine vindt het ook al niks”) en toen voelde ik ineens weer die vonk, die blije kriebel in mijn buik, het plezier. Ik pakte een kwast en doopte hem in de verf en begon verf tegen het doek aan te gooien. Niks aan de hand, er was even geen project wat kon mislukken…………………..:)

Eef Bruggink