Duende

Plaats bepalen:
Vanavond ben ik bij een optreden van Paco Peña en zijn gezelschap.
Ik heb een haat-liefde verhouding met Flamenco: ik houd van de ritmes, de jurken, het staccato voetenwerk en de sierlijke armen en ja..ook van de flamenco-stoere-mannen-macho’s.
Maar ik vind het ook zo serieus, zo ernstig allemaal, geen humor, nauwelijks een lach, het leven is geen feest, het leven is lijden. Zo klinkt althans de stem van de zangers; rauw, dramatisch, aanzwellend vanuit de buik, kramp, zingend vastklemmen aan de stoelleuning, gebalde vuisten, keel, hees, hartzeer, verlangen! De dansers vallen bij, ook ernst, precisie, kracht en gratie. Oer en sier. Het is geen pretje. Het is hard werken, spieren op spanning, gezicht in de plooi, niets aan het toeval overlatend.

Het valt me binnen: ik snap wel dat ik 25 jaar geleden helemaal viel voor de Flamenco. Mijn psychopatische karakterstructuur voelde zich thuis. Stampende voeten, alsof er een strijd gestreden moest worden met de aarde, winnen van de aarde! Oppompen van romp, breed maken van armen, kijk mij! Hier ben ik! Hard werken om het te leren en de beste van de groep willen worden (ja… een nieuw project ☺). Ik vond het leven 25 jaar geleden bepaald serieus, het leven was niet om licht op te nemen. En via de Flamenco kon ik dat voelen en (voor mezelf) waar maken.

Ik merk dat het me nu ineens irriteert dat alles zo strak en zo volgens vaste vormen en regels is. Ik sta op het punt om op voorhand te besluiten dat Flamenco toch niet meer zo “mijn ding” is. Dat ik inmiddels van andere vormen en klanken ben gaan houden.

Dit speelt zich allemaal af in mijn hoofd nog voordat er ook maar iemand op het podium verschenen is, dus terwijl ik in mijn stoeltje zit te wachten. “Ha”, denk ik, “ik ben weer een standpunt aan het innemen”.

Thuis komen:
Mijn ziel is direct thuis als de eerst klank uit de gitaar komt. Trrrrang………… Paco begint, en mijn ziel ontspant, smelt en springt op, tranen stromen, geen idee waarom. Ze zijn er, 2 uur lang.
Gitaren vertellen verhalen. Voorzichtig kabbelend, dan weer snel, hoog-laag, alles doet mee, alles moet verteld worden, het hele verhaal. De zangers zwellen aan, ik versta ze niet, ik voel hun klanken, ik hoor hun gevoel. Laat me dragen.
Mannen in strakke broeken, borst vooruit, fier, torros en torsos, duende. Een schoen veegt de vloer aan, een harde diepe inademing, borst vol lucht, stil……………….hak………, bal,………. hak, bal, en dan stroomversnelling, klappende schoenen, klappende handen, vrouw draait haar soepele lichaam in haar jurk, hitte, verleiding, liefde. Meningen en standpunten zakken weg in ervaren.

Olé

Eef Bruggink