De waarheidshypnose

…en daarom is het ook Bert!
Zo eindigt mijn lief ons gesprek terwijl we onze jassen aantrekken en aanstalten maken om het gezellige tentje te verlaten om onze citytrip te vervolgen.

Waar we het over hebben?
Ik ben weer eens ergens 150% van overtuigd en deze keer gaat het om een naam.

Ik ben er eigenlijk helemaal niet van overtuigd maar op de één of andere manier heb ik geleerd dat wanneer ik maar heel overtuigend knik en uitstraal dat het waar is wat ik beweer, dat het dan ook zo is. En dat geeft mij een gevoel van controle en is voor even de onzekerheid verdwenen. Ik heb het nodig gehad in mijn jonge leven om het wèl te weten terwijl ik niet wist. Om groter en flinker te zijn dan ik me voelde.

Van verschillende kanten heb ik in de loop van de jaren te horen gekregen dat ik met de grootst mogelijke overtuiging iets als waarheid kan verkondigen. En dat mensen mij daarin dan ook volgen.
Met mijn zussen op vakantie, en zonder gevoel voor richting (want dat heb ik niet) tòch beweren dat we linksaf moeten en iedereen meeslepen in een verdwaalavontuur.
Van dit soort akkefietjes heb ik legio voorbeelden.

Als ik in de overtuig-stand zit, dan schijn ik de ander diep in de ogen aan te kijken en licht te knikken, waardoor er een hypnotiserende werking vanuit gaat. Lange tijd was dat hèt middel om de ander van mijn ‘waarheid’ te overtuigen en geen tegenspraak of discussie meer te hebben.

Maar zoals dat gaat met door de mand vallen, steeds meer mensen beginnen dat patroon van mij te herkennen en laten zich niet meer hypnotiseren. Soms wordt mijn stellige overtuiging tegengesproken en ontstaat er toch die discussie die ik zo graag vermijd. De mensen die mij heel dierbaar zijn, gaan na mijn absolute waarheden, gewoon zelf nog even op onderzoek uit. Gaan niet de discussie aan maar confronteren mij dan later.

En zoals dat gaat met zelfkennis, ik begin er zelf ook steeds meer zicht op te krijgen. Ik merk wanneer ik het doe. Wanneer ik de hypnose toepas en wat er dan onder schuil gaat.
Het is een grote onzekerheid, een niet-weten, een bibberterrein en die bezweer ik al mijn hele leven met stelligheden.

Er is nu iets veranderd. Ik kon er eerder niet goed tegen als iemand mij betrapte.  Dat deed echt pijn en voelde als een diepe vernedering.

Nu ik het zo duidelijk waarneem, kan ik er ook wel om lachen, met kiespijn soms, maar hé. Ik voel me niet meer betrapt maar eerder gezien. Dat is fijn en maakt dat ik het gevecht ook direct kan staken.

En zo beweerde ik onder het genot van een hapje en een drankje dat cabaretier Bert Klunder ‘Jaap’ heette. Ik voelde dat het niet helemaal klopte maar bleef in de overtuiging.

Mijn lief lachte, zocht op google zonder dat ik het doorhad, want ik was nog druk aan het hypnotiseren, en vroeg: ‘Weet je het heel zeker?’ ‘Absoluut’, zei ik.