Het is alweer een paar jaar geleden dat ik een workshop over haat en wraak volgde. Ik herinner me nog dat ik tijdens de telefonische intake met de trainer aangaf dat er een paar mensen in mijn leven waren geweest die mij iets hadden aangedaan en dat ik daar erg veel ‘last’ van had en dat ik nou eindelijk eens van dat gevoel af wilde. Ik was van harte welkom op deze workshop want precies in de juiste staat van zijn.
Ik merkte dat veel van mijn tijd was gaan zitten in het bedenken van wraakscenario’s en betaaldzetterijen (richting de nog levende daders). Stiekem hoopte ik tijdens de workshop te horen dat ik volkomen gelijk had met mijn gevoelens, dat het natuurlijk allemaal aan die anderen lag en dat mij echt goede tips aan de hand zouden worden gedaan om die anderen pijn te doen, zodat ze nog lang en ongelukkig zouden leven. Ik wist me geen raad met mijn negatieve gevoelens richting boosdoeners die niet meer in leven zijn. Ik hoopte ook dat ik tijdens de workshop nog tips zou krijgen om met terugwerkende kracht toch nog wat te kunnen vergelden. Dan pas kon ik eindelijk gelukkig zijn en ik verheugde me op dit vooruitzicht.
Déze gedachten hield ik natuurlijk helemaal voor mezelf.
Het was een leerzame workshop. Ik kreeg de kans om 1 wraakfantasie helemaal uit te leven en in scene te zetten. Dat was op zichzelf al heerlijk. Ik begon een beetje voorzichtig te vertellen wat ik de ander zou willen aandoen om quitte te komen. Andere deelnemers hielpen mij om mijn braafheid en schaamte achter me te laten en ik kon helemaal los. Het voelde als een uiting van passie. Ik merkte dat er plotseling heel veel energie vrij kwam bij het kenbaar maken van mijn plannen. Ik ontdekte dat ego pas rust als de boosdoener net zo gekwetst is als ego ooit was.
Ik voelde me een tijdlang bevrijd en energiek. En toch had ik ook het gevoel dat ik de essentie niet geraakt had. Ik had er wat mee gespeeld maar ik voelde me nog steeds gefrustreerd en wilde nog steeds genoegdoening. Mèt een schuldbekentenis en bijbehorende excuses graag! Ego rustte nog niet.
Nu, een paar jaar later, ben ik nog steeds bezig met dit thema. Ik merk dat ik op de één of andere manier toch erg gehecht ben aan het steeds maar weer oprakelen en bovenhalen van rotgevoelens die te maken hebben met mijn slachtofferschap. Ik probeer mezelf daar vandaan te houden maar dat werkt niet. Ik merk dat ego er veel belang bij heeft om niet te vergeten, om niet te willen vergeven, om in contact te blijven met de pijn, de wrok, de wraak.
En ik ondervind de gevolgen van niet-loslaten regelmatig aan den lijve. Ik word er strak en stram van. Uit pure gezondheidsoverwegingen alleen al zou het goed zijn om die negatieve gevoelens en gedachten los te laten.
Omdat ik dat zo graag wil leren, volg ik weer een workshop en woon een lezing bij. Ik doe een oefening en ik merk dat ego nog steeds niet bereid is.
En dan lees ik ergens de volgende zin: ‘De beste wraak is een gelukkig leven – en tegen de tijd dat mensen dat hebben, maakt het ze ook niks meer uit hoe het gaat met degene die hen bedonderd heeft’.
Deze zin slaat in als een bom. Ineens begrijp ik precies wat er nodig is, wat ik nodig heb.
Een grotere kracht dan ego wordt voelbaar.
En ik zeg tegen ego dat ik iets beters gevonden heb. Dat ik stop met bezig zijn met het hopen op het ongeluk van anderen. Mijn geluk staat of valt helemaal niet met het ongeluk van de ander. Ik voel hoe waar dit is. Hoe ik mezelf vooral iets aandoe als ik aan het bedenken ben wat ik een ander ’toewens’. Ego heeft steeds gedacht dat loslaten gelijk stond aan capituleren, aan vernedering, aan nogmaals verliezen. En nu ineens kan ik voelen hoe die overtuiging mij altijd gevangen heeft gehouden.
Ik wil in vrede leven met mezelf en ik weet ineens hoe ik dat moet doen.
Eef Bruggink