Er is iets met de comfortzone, daar moeten we met zijn allen uit!
Op allerlei momenten en manieren kom ik oproepen tegen om uit je comfortzone te gaan.
Naast de term comfortzone kom ik termen tegen als paniekzone, groeizone, leerzone en stretchzone. Pijn is fijn, oei ik groei! Blijven zitten waar je zit, doen wat je doet…en daarmee doorgaan, is in ieder geval niet de bedoeling. Dat is saai en zo haal je niet alles uit je leven. Je moet stretchen, rekken, groeien, bloeien, opener, dichter, groter, kleiner, langer, korter enz.
Ik doe er zelf trouwens aardig aan mee omdat ik mezelf ten doel heb gesteld om regelmatig iets aan te gaan wat ik eigenlijk spannend vind en waar ik met een bochtje omheen leef. Dat kan iets heel kleins en onbenulligs zijn maar ook iets groters. Een tijdje geleden schreef ik over mijn paardangst en mijn paardrijd avontuur.
Deze zomer ga ik weer iets spannends doen. We gaan hiken in de bergen en bij de beschrijving staat dat hoogtevrees niet echt behulpzaam is. Tja… ik heb meer last van diepte-aantrekking dan hoogtevrees, vrees ik. Als ik op een hoog gebouw sta, dan voel ik een enorme aantrekking om er maar vanaf te springen. Dan hebben we het maar gehad, zoiets. Dus dat wordt weer spannend. Ik ga via de paniekzone, hopelijk door naar de groeizone en leerzone om dan aan het eind van de reis toch nog even die comfortzone aan te tikken op een ligstoel bij het zwembad.
Ik was in gesprek met een vriendin en zij vroeg: waarom doen we eigenlijk dat soort dingen? Waarom zoeken we steeds de grenzen op? Wat is er mis met gewoon lekker leven en doen wat je fijn vindt en waar je je goed en veilig bij voelt? Ja waarom doen we dat eigenlijk?
Er lijken verschillende ‘motieven’ te zijn om uit de comfortzone te willen. Vanuit de maakbaarheidsgedachte is er een enorme druk om jezelf te verbeteren. De gedachte erachter is dat je een ‘zelfverbeteringsproject’ bent en dat je dus kúnt (en moet) verbeteren. Dan doe je al die dingen in de hoop een beter mens te worden (of leuker, dapperder, mooier…of wat dan ook). Of je doet ze, die hoor ik heel vaak, om alles uit het leven te halen.
Er is ook een andere drijfveer. Er komt iets in je op en dat ga je gewoon doen, omdat je er zin in hebt. Daar ontbreekt de zelfverbeteringsgedachte en ben je gewoon benieuwd naar wat er gebeurt. Slagen en dus ook falen, zijn geen woorden die hierbij horen. Daar ben je helemaal niet mee bezig.
Best eens interessant om bij jezelf na te gaan vanuit welk motief jij uit je comfortzone wilt.
Ga je koud douchen omdat je denkt dat dit bij een type mens hoort dat zichzelf uitdaagt, het leven aangaat en van ontberingen een lifestyle maakt? Doe je dit omdat je het veel anderen ziet doen en denkt dat dit een interessante toevoeging is aan je bucketlijstje? Doe je dit omdat je ervan overtuigd bent dat je hierdoor langer leeft, of intenser? Heb je het gevoel dat je hierdoor grip op jezelf en je leven hebt? Ben je een loser als je het niet fijn vindt en liever toch die warme straal voelt? En ga je er daarom mee door? Doe je het omdat je dan iets te melden hebt en daardoor applaus/volgers krijgt?
Of probeer je het eens uit om te kijken hoe het voor je is? Laat je de mogelijkheden open om het fijn en niet fijn te vinden? En is elke uitkomst goed?
Ik ken de verleiding van zelfverbetering maar al te goed. En mijn behoefte om de boel onder controle te krijgen. Als ik eens goed kijk, dan ben ik al uit mijn comfortzone genoeg door het feit dat ik leef. Ik hoef er niets extra’s voor te doen. Het leven gooit steeds nieuwe dingen naar me toe, elke dag ligt er iets nieuws op mijn bordje waar ik mee om moet zien te gaan. Moeilijke kwesties, lastige mensen, ingewikkelde gesprekken, lichamelijk ongemak, ouder worden, ziek worden. Als het dan even aanvoelt als rustig en overzichtelijk, dan vind ik dat erg fijn.
Misschien moeten we een klein beetje meer liefde opbrengen voor ons verlangen naar veiligheid, rust en overzicht.
Die comfortzone is zo gek nog niet!
