Dit gedicht kwam met een noodvaart bij me binnen:
Ik heb zes kussens geborduurd,
En ik lees Jane Austen en Kant
En ik ben al bij babi pangang in het Chinees kookboek
voor Gevorderden
het kost me geen moeite mezelf te vinden
want ik weet al wat ik wil
Ik wil gezond zijn en verstandig en buitengewoon mooi
Ik leer nieuwe glazuren op de Pottenbak-cursus
En ik speel nieuwe akkoorden op Gitaarles
En bij Yoga krijg ik nu de lotus zit onder de knie
Ik hoef niet over prioriteiten na te denken
want ik weet al wat die zijn:
mooi zijn, gezond en verstandig,
en geliefd op de koop toe
Ik werk aan mijn service met een tennisprof,
en ik oefen werkwoordsvormen in het Grieks,
en in de Oerschreeuwtherapie reageer ik al mijn frustraties af.
Ik hoef me niet af te vragen wat ik zoek
want ik weet al wat dat is:
mooi zijn, gezond en verstandig,
en geliefd.
En tevreden.
Ik bloei op in Biologisch Tuinieren
En op Dans span ik mijn dijspieren aan,
En bij Bewustmaking wint niemand het van me.
En ik ben dag en nacht bezig
om mooi te zijn, gezond en verstandig.
En geliefd.
En tevreden.
En dapper.
En belezen.
En een geweldige gastvrouw,
Fantastisch in bed,
en tweetalig,
atletisch,
artistiek…
Wil iemand mij alsjeblieft laten ophouden?
Judith Viorst
Tijdens het lezen van het gedicht, vergat ik te ademen. En zo zit ik ook vaak achter mijn computer of werk ik in de tuin of schilder ik een deur. Met ingehouden adem ‘ben’ ik een tijdje en dan komt er altijd die zucht, de hap naar lucht. Ik lijk wel een walvis. Happend naar adem na een tijdje in de diepzee te hebben verbleven. Ik jaag niet op voedsel in mijn ‘diepzee-tijd’ maar ben wel druk met iets willen bereiken: resultaat, succes, erkenning, inzicht, kennis, liefde.
En zo beland ik elke keer bij de vraag in dit gedicht. Ik vind het zo herkenbaar. Niet op eigen kracht of uit eigen beweging uit het doordenderen kunnen stappen. Ten onder gaan aan een patroon. Wachten op verlossing van buiten. Kan iemand mij even stilzetten? Wat zou dat fijn zijn.
Wachten op hulp van buiten is meestal niet zo’n goede optie. Het maakt je afhankelijk en je neemt geen verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Daar komt nog bij dat wanneer iemand je dan stilzet, je hoogstwaarschijnlijk de wijze waarop dat gebeurt, niet echt kan waarderen; het gebeurt niet op het juiste moment of niet op de goede toon. We verlangen naar hulp maar wijzen de geboden hulp vaak af.
Zelf verantwoordelijkheid nemen is de beste optie. Onderzoeken wat je zelf in handen hebt om, in dit geval, jezelf stil te zetten. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Door je eigen verantwoordelijkheid te nemen, kun je namelijk niemand meer de schuld geven. En het wijzen naar een ander is op de een of andere manier toch aantrekkelijk. Maar hoe dan ook, je komt steeds weer bij jezelf uit. Ik ben ervan overtuigd dat je zelf alle antwoorden in je hebt om jezelf te begeleiden. Daar heb je een ander helemaal niet voor nodig.
Als ik kijk naar mijn noodvaart-patroon, zit het ‘werken’ in de inademing. Die houd ik heel lang vast omdat er zo veel en hard ‘gewerkt’ moet worden. Uitademen is eigenlijk ‘een moetje’. Die gebeurt eventjes om vervolgens weer helemaal op spanning te komen tijdens de ingehouden inademing.
In de uitademing zit de ontspanning. Ik kan mijn zuchten nu zien als richtingwijzers. Het is een roep van mijn systeem om vaart te minderen. En als ik niet luisteren wil, dan worden de zuchten dieper en langer. Elke zucht kan ik zien als een mini verlossing. Even ontspannen, mijn hele lijf voelen, mijn hart voelen, uitdijen. Mijn eigen verlossing zo dichtbij. Daar heb ik geen hulp van buiten voor nodig. Elke zucht geeft lucht, al is het maar voor even. In de zucht is er net genoeg tijd en ruimte om naar mezelf te kijken. Om een besluit te nemen. Om vaart te minderen.
Eef
