Ik kijk naar de film “Life In A Day”. Het is een film die bestaat uit allemaal korte fragmentjes die gefilmd zijn op één dag door allerlei mensen in de wereld. De oproep van de regisseur was om in 24 uur een glimp van je leven vast te leggen op camera.
De film heeft een wonderlijk effect. In elk fragment zie je dat iedereen zichzelf ziet als middelpunt van het universum, als centrum, dat is de werking van ego, van IK. Al die kleine fragmentjes achter elkaar maken mij duidelijk dat er geen “centrum” is. Er is helemaal niks wat IK teweeg breng. Het voelt alsof IK iets doe, iets voor elkaar bak, iets in de wereld zet. Maar als je er goed naar kijkt, dan doe IK helemaal niks, ik hoef er niet aan te werken om iets tot stand te brengen. Bijvoorbeeld het gevoel dat ik besta, of dat ik er ben. Dat is er gewoon, niks aan te doen. Ik ben als een druppel water in de zee en denk me onafhankelijk van de zee.
Als de zee beweegt, denkt de druppel (IK): hé, ik handel, ik doe, ik kies.
IK heb eigenlijk geen controle. Als ik kijk naar mijn lichaam, dat doet het gewoon, of niet….. Ik ben niet eens vrij om mijn hart te laten kloppen of mijn cellen te vernieuwen. Ik hoef geen knopjes in te drukken om mijn bloed te laten stromen, mijn immuunsysteem draait op eigen kracht. Mijn maag verteert gewoon een appel terwijl mijn vingers dit typen. Ademen gaat als vanzelf, geen enkele moeite. Als ik mediteer kan ik ervaren dat niet IK adem, maar dat de adem als het ware in beslag genomen wordt door IK. Eerst is er adem, en IK eigent zich de adem toe, maakt het tot een activiteit van zichzelf.
Geluiden die ik op dit moment hoor, laten zich simpelweg horen. Ik hoef ze niet te halen. Ik hoef mijn oren er niet speciaal voor aan het werk te zetten. Gedachten komen op en gaan weer. Gevoelens komen en gaan weer. Stemmingen komen en gaan weer. Zelfs als ik niet in een bepaalde stemming wil zijn, is die er toch!
Alles komt op in de stroom van het leven zelf. Geen enkel besluit ligt hieraan ten grondslag. En dat wordt zo duidelijk in de film: ergens op de wereld is iemand zich druk aan het maken om een pukkeltje wat opkomt, een deur verder wordt gelachen omdat iemand een grapje vertelt. Weer ergens anders is iemand zijn relatie aan het beëindigen terwijl op datzelfde moment 2 mensen met elkaar trouwen. Het is er allemaal. Niet vooropgezet, niet geregisseerd.
Alle beslissingen die ik neem, zijn gebaseerd op mijn behoeften, interesses, neigingen, tekorten, capaciteiten, of mijn gebrek daaraan en die zijn door het leven gegeven. Alles functioneert in een automatisch antwoord op de omstandigheden die het leven biedt. Zo kan ik de neiging voelen opkomen om heel boos te worden en iemand te willen slaan en ook weer niet. Wat ik met deze neiging doe, kan ik zelf bepalen maar ik heb de neiging zèlf niet gecreëerd. Die komt gewoon op.
Alles is de actie van iets wat groter is dan de mens. Wat het is, dat weet het niet, maar IK ben er een uitdrukking van.
Eef Bruggink
